Leven na Kanker: De Blijvende Schaduw van Zorg en Alertheid

Acht jaar geleden ontving ik de diagnose blaaskanker. Het was een schokkende ervaring die mijn leven op zijn kop zette. De behandeling, de angst, en de constante zorgen: het was een periode van grote onzekerheid. Hoewel ik dankbaar ben dat ik deze strijd heb overwonnen, is er een blijvende impact op mijn leven en mijn psyche.

Ieder moment van mijn leven na die diagnose is doordrenkt met een zekere voorzichtigheid. Een van de meest ongewenste herinneringen is de angst die ik voel elke keer als ik van de wc opsta: kijk ik achterom om te zien of de urine niet rood kleurt? Het is een simpel gebaar, maar het herinnert me eraan dat de schaduw van kanker nooit ver weg is. Ik besef dat deze gedachte waarschijnlijk nooit zal verdwijnen, en dat is iets wat ik moet accepteren.

Hoewel ik geen angst voel voor terugkeer van de kanker, heb ik wel geleerd dat mijn lichaam nu voor mij een vooral veelzeggende communicator is. Na kanker ben je extra gevoelig voor signalen van je lichaam. Ik ben me ervan bewust dat wat onschuldig lijkt, een grotere betekenis kan hebben. Elke keer dat ik iets vreemds voel, zoals een pijn of een ongewoon symptoom, ben ik sneller geneigd om naar de huisarts te gaan. Dit heeft me inderdaad soms op het punt gebracht dat ik me twijfelend afvraag of ik nu niet gewoon overdrijf, dat ik een zeikerd ben. Gelukkig is mijn huisarts begripvol en helpt hij me met geruststelling.

Neem nu bijvoorbeeld het rare pijntje dat ik voel op mijn rug, ter hoogte van mijn rechter long. Het komt vooral voor wanneer ik hard lach. In het verleden zou ik dit wellicht als onschuldige spanning of vermoeidheid hebben afgedaan. Maar na alles wat ik heb meegemaakt, kan ik het niet helpen om te denken: “zal ik dit toch even laten checken?” Het zijn gedachten die een conclusie met zich meebrengen: wat als de slokdarm rustig blijft, maar die goedaardige cellen tóch kwaadaardige cellen zijn geworden en zich op een andere manier coördineren? Wat als een uitzaaiing niet zo ver weg is als ik me zou willen voorstellen? Slokdarm en longen liggen tenslotte dichtbij elkaar…

Een leven na kanker betekent dat deze vragen en zorgen een inherent onderdeel van mijn bestaan zijn geworden. Ik weet dat ik niet alleen ben in deze strijd; veel mensen hebben soortgelijke gevoelens en ervaringen. De constante alertheid kan vermoeiend zijn, maar het is ook een teken van de waarde die we hechten aan ons welzijn en ons leven.

Het is goed om altijd naar je lichaam te luisteren en voorzichtig te zijn met signalen die afwijkend zijn van je normale gezondheidstoestand. Het is belangrijk om onze zorgen serieus te nemen, hoe klein ze ook mogen lijken. Diegenen voor wie kanker een realiteit is geweest, weten als geen ander hoe belangrijk het is om proactief te zijn in onze gezondheidszorg.

Dus ja, acht jaar na mijn diagnose blijf ik alert en houd ik een vinger aan de pols. Kanker heeft me veel geleerd—over de dood, het leven, en vooral over de waarde van elke dag. De onzekerheid blijft, maar ik heb geleerd ermee om te gaan. En dat is een overwinning op zich.