Blij met een bijsmaak

Het moment dat ik te horen kreeg dat ik van de blaaskanker genezen was verklaard, is een van de meest overweldigende ervaringen die een mens kan doormaken. De vreugde was immens en het vooruitzicht op een nieuw begin leek eindelijk binnen handbereik. Maar achter deze blijdschap schuilen vaak minder zichtbare emoties.

Terwijl anderen me feliciteerden, kwamen er ook onzichtbare gevoelens naar boven die een enorme impact op me hadden en mijn blijdschap over de uitslag behoorlijk temperde. Het is moeilijk om hierover te praten, want “Wat zeur je nou? Je bent toch genezen?” Ik zet dan maar een big smile op als een boer met kiespijn, want je kunt je gevoelens niet goed aan een ander overbrengen.

De werkelijkheid is dat genezen niet eenvoudig betekent dat je weer ‘normaal’ bent, omdat het niet normaal is dat het vertrouwen dat je in je lichaam had, blijvend is beschadigd. Na de zo gewenste uitslag kwam ook het gevoel van onzekerheid bovendrijven, een schaduw die nooit helemaal verdwijnt. De tumor was acht jaar geleden ontdekt op een manier die me nog steeds de rillingen bezorgt.

Ik herinner me het moment alsof het gisteren was; toen ik moest plassen, leek het wel alsof er een fles rode wijn in de wc-pot was leeggegooid. Die schokkende ervaring zette mijn leven op zijn kop en deed me geloven dat het einde nabij was. Ik zakte weg in een diepe depressie. Het was een duistere tijd, waarin ik me alleen en verloren voelde.

Gelukkig kon ik mezelf uiteindelijk na een halfjaar herpakken door een belangrijke les te omarmen: het leven kan ook zonder kanker snel ten einde komen. Ik had twee keuzes: me laten meeslepen in zelfmedelijden of genieten van elk moment dat ik nog leef. Ik koos voor het laatste, vastberaden om de schoonheid van het leven opnieuw te ontdekken.

Maar nu, nu de controles niet meer plaatsvinden, realiseer ik me dat ik in een andere strijd ben beland. De opluchting van genezing wordt overschaduwd door de angst voor wat er weer kan komen. Zonder regelmatige controles heb ik het gevoel dat ik moet afwachten tot een nieuwe tumor mogelijk weer zo groot wordt dat deze gaat bloeden, en de angst voor herhaling van die eerdere, schokkende ervaring blijft constant aanwezig.

Het idee van iets onzichtbaars dat opnieuw kan opduiken, staat constant in mijn gedachten. Ik kijk na acht jaar nog steeds achterom naar de kleur die zich in de wc-pot bevindt, en de herinnering eraan blijft voor altijd op mijn netvlies staan.

Genezing is dus niet alleen een fysieke transformatie; het is een innerlijke reis van reflectie en herbezinning. Dit proces vraagt niet alleen om aandacht voor mijn lichamelijke gezondheid, maar ook om mijn mentale gesteldheid.

Hoe ga ik om met de dubbele gevoelens van vreugde omwille van mijn genezing en angst voor terugkeer? Het is essentieel om niet alleen de momenten van blijdschap te vieren, maar ook de momenten van pijn en verdriet. Het is in deze dualiteit dat we onze kracht kunnen vinden en leren om verder te gaan.

Ik heb geleerd mijn emoties te omarmen, en dat het oké is om niet altijd ‘oké’ te zijn. De reis naar herstel heeft me opnieuw de waarde van het leven laten inzien. Het is cruciaal om te praten over wat ik voel en om steun te zoeken bij vrienden, familie of lotgenoten die openstaan voor wat ik doormaak en begrijpen wat ik voel.

Genezen verklaard worden is een prachtig, maar tegelijkertijd ingewikkeld proces. De angst voor terugkeer, de herinneringen aan de ziekte, en de zoektocht naar een nieuwe identiteit zijn allemaal uitdagingen die ik elke dag moet aangaan. Maar door openhartig te zijn over mijn ervaringen en het delen van mijn verhaal, probeer ik niet alleen te overleven, maar ook daadwerkelijk te leven.

Het nieuwe begin dat ik zo verlangde, is er; het dubbele gevoel is misschien wel anders dan ik had verwacht, maar het is mijn nieuwe realiteit. En met elke stap die ik zet, in elk moment dat ik leef, besef ik opnieuw dat het leven, hoe fragiel ook, een kostbaar geschenk is.