Piep in je oor; geen gehoor!

Sinds ik tijdens een festival voor mijn werkzaamheden frontstage heb gestaan, is er iets vreemds en onwelkoms in mijn leven komen sluipen: een constant hoogfrequent geluid in mijn oren. Dit geluid, dat nooit lijkt te verdwijnen, is als een schaduw die me dag en nacht achtervolgt. Mijn hoofd is bevolkt door een voortdurende symfonie van hoge tonen, soms zachtjes op de achtergrond, soms zo uitdagend en aanwezig dat het me zelfs wakker houdt in de nacht. Bijzonder genoeg is het vaak in de vroege ochtenden dat het geluid zijn piek bereikt, alsof het me wil herinneren aan zijn onontkoombare aanwezigheid.

In de medische wereld wordt dit fenomeen ’tinnitus’ genoemd. Voor de meesten is het een onbekend begrip, maar voor mij is het een realiteit geworden die ik elke dag onder ogen moet zien. Tinnitus is een aandoening waarbij de patiënt geluiden waarneemt die er niet zijn, en hoewel dit geluid kan variëren — van zoemen en fluiten tot bonzen en blazen — heeft het voor mij een constante toon die vaak als een melancholische metgezel aanvoelt. De dokters hebben er weinig goeds over te zeggen; het is iets waar je hoogstwaarschijnlijk nooit helemaal vanaf zult komen. In plaats daarvan krijg je het advies mee om ermee te leren omgaan. Maar hoe doe je dat?

Bij het zoeken naar antwoorden stuit ik op verschillende benaderingen. Een gangbare strategie die bij mij werkt is om het geluid te omarmen in plaats van te vechten tegen de onstuimige golf van klanken die mijn gedachten verstoren. Misschien kan ik mijn tinnitus beschouwen als een soort ongewenste aanwezigheid die, hoewel storend, ook kan worden gezien als een deel van mijn unieke verhaal. Net zoals ik luister naar de vogels die zingen in de ochtend, kan ik proberen aandacht te schenken aan de tonen in mijn hoofd. Door dit te doen, hoop ik dat ik ze kan transformeren van een vijand in een soort ongewenste vriend.

Het idee dat tinnitus kan worden omarmd, klinkt paradoxaal. Want hoe kan je iets wat je stoort, zelfs zo erg dat het je nachtrust verstoort, accepteren? Het is een proces van mentale houding en perceptie. Mindfulness-technieken zijn hierbij waardevol gebleken. Door mijn gedachten te richten op het hier en nu, kan ik het geluid in mijn oren omzetten van een bron van frustratie naar een achtergrondgeluid dat niet al mijn aandacht opeist.

Daarnaast zijn er praktische hulpmiddelen die tot mijn beschikking staan. Geluiden uit de natuur, witte ruis of zelfs muziek kunnen worden gebruikt om de tinnitus te verdoezelen, en zo een soort van balans te creëren. Er zijn ontelbare apps en geluidsmachines ontworpen om deze tijdperken van ongemak te verzachten, en ze vormen een welkome afleiding.

Ook het delen van mijn ervaringen kan verlichting bieden. Door mijn verhaal te vertellen — met vrienden, familie of zelfs op sociale media — vind ik een soort therapie in het uiten van mijn frustraties en angst. De erkenning dat ik niet alleen ben, en dat er anderen zijn die dit ook ervaren, geeft een gevoel van verbinding en steun.

Tinnitus is ongetwijfeld een uitdaging: een constante herinnering aan het belang van stilte en rust in ons drukke leven. Maar misschien, heel misschien, is het ook een kans om te leren en te groeien. Een uitnodiging om anders naar mijn zintuigen te kijken en te leren leven met de symfonieën van het leven, zowel de mooie als de minder aangename. Het is een reis vol uitdagingen, maar ook vol nieuwe inzichten en misschien zelfs rust in het lawaai. Tinnitus: een vijand die ik moet leren kennen en misschien zelfs waarderen als een altijd aanwezige vriend.